Geen twijfel mogelijk 2-2-14

Het is een koude nacht. Mijn slaapzak houdt me amper warm. Een shirt helpt. Om even voor 7 ontbijten. Daar is een Duits stel wat ook mee gaat maar met een andere organisatie. Vandaag doe ik het makkelijk een verzorgde reis. Ik neem zelf mijn lunch mee maar koffie en thee is er naar behoefte. Eerst varen we met een snelle boot over het meer Manapouri, een goeie 30 kilometer. De wolken breken en de eerste zonnestralen laten zich zien om even voor negen. Nu gaan we met een bus over de Wilmot Pas (22 km) op de top zien we het fjord Doubtful Sound (sound betekent hier inham). Beneden aangekomen weer op een schip. Het weer is gewoon schitterend en goed om foto’s te maken. Onze gids zegt dat voor het laatst zo mooi was voor de Kerst. Waarschijnlijk één van zijn praatjes, om in de smaak te vallen. Ik zit er niet mee. Verhip daar voor ons een paar pinguïns in het water! Tegenwoordig heeft iedereen een goede digitale camera, ipad of smarttelefoon. Het is dringen. Ik sta op de laatste rang en helaas geen foto’s. We varen helemaal naar de Tasmanzee. Een afstand van een goeie 30 km. Prachtig de bergen en heuvels met veel watervallen en bomen, die meteen bij de waterlijn beginnen. De “toplaag” van de fjord is 10 meter zoet water. Het zwaardere zoute water delft het onderspit. Vandaar dat deze bomen zo dicht bij de waterlijn kunnen gedijen. Er is weinig grond voor het woud om te wortelen. Ze staan op “kale” rotsen en omdat het hier 19 meter per jaar regent, kunnen ze overleven. Water wordt door de harde ondergrond niet vastgehouden. Het gebeurd nog iets grappig: een Engelssprekend stel vraagt mijn of ik van ze een foto wil maken met haar smartphone. Dat wil ik wel. De eerste keer lukt het niet, de tweede poging wel. Later spreekt de vrouw me nog aan, dat ze een mooie foto hebben. Blijk ik de eerste keer een foto van mezelf gemaakt te hebben, een ongewilde selfie. Zeker het knopje van de voorste camera aangeraakt. Techniek staat voor niets. Bij zee liggen zeehonden op een grote rots. Het lijkt erop dat ze ons verwachten. In het water worden allerlei kunstjes uitgehaald. De zee is hier wat ruwer en boven op het schip is het lastig je staande te houden met camera en telefoon. We varen de sound weer in en meteen rustiger vaarwater. In een zijarm mindert het schip vaart en daar is een groep dolfijnen met jongen. Gratis show en je hoeft niet naar Harderwijk. De kapitein zet de motor af en vraagt of iedereen stil wil zijn. Het liedje van Simon and Garfunkel komt boven drijven: the sound of silents (zo wordt Doubtful Sound ook wel genoemd). Vogels in het bos horen daarbij. Perfect geluid op het water, wat een op het diepste punt 445 meter meet. IJstijden, gletsjers en aardbevingen hebben dit mogelijk gemaakt.
Op de terugweg over Wilmot Pas gaan we aan de andere kant, een 2 km lange tunnel in. In de zestiger jaren hebben ze hier een tunnel gegraven van 10 km lang. Het meer Manapouri ligt ongeveer 178 meter boven zeeniveau. Door de tunnel stroomt water naar Doubtful Sound. Er worden 7 turbines aangedreven. In 2002 kwam een 2e tunnel gereed. Ongeveer 700.000 huishoudens hebben er stroom van. Op de terugweg ruikt de boot de thuishaven. Een perfecte dag eindigt in Pearl Habour, geen twijfel mogelijk! Zeker als ik op de camping een Fransman als buurman heb gekregen, die Engels spreekt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.