Duncan and Nydia 9-2-14
Blijf op de hoogte en volg Cees
10 Februari 2014 | Nieuw Zeeland, Rai Valley
Zondag een rustdag, om lief te hebben en te geven. Stuk op het strand lopen, zwemmen en ’s avonds bij een Indisch restaurant te eten. Wat wil een mens nog meer. Op Texel was het geen rustdag: Super Sunday in het watergevallen met veel wind. Maandag trekken Johan en ik de wandelschoenen weer aan en met een rugzak vol eten, stappen we in de auto. Via Nelson rijden we eerst in noordelijke richting. Het is druk op de weg. We passeren de natuurlijke haven en ga daarna richting het oosten. De weg slingert zich omhoog. We komen in de Rai Valley en slaan hier linksaf richting Duncan Bay een prachtige weg van 27 km. Op een gegeven moment slingert hij naar boven, We rijden in een schitterende bos. Op 900 meter hoogte hebben we een uitkijk over de baai genaamd: Tennyson Inlet. Als de weg eindigt begint de track. Er staan hier nog wat huisjes als tweede woning, lees vakantiehuisjes. We zijn in de Marlborough Sounds. Dit is het gebied aan de noordkant van het zuid eiland met verschillende inhammen. We lopen eerst naar de steiger en nemen een bakkie koffie, die we van huis hebben meegenomen. In het begin volgen we de baai en is vrij vlak. Na een kleine 40 min. komen we op een strandje. Even een break. Het is een stenen strandje. Je ruikt dat we bij de zee zijn. De turquoise kleur van het water geven het plaatje op je netvlies een surrealistische beeld. De prachtige bomen aan de kust en op ons pad maken het wonderbaarlijk paradijsgevoel compleet. Na de pauze gaan we gestaag omhoog en na een uurtje zijn we op de top van de heuvelrug (375 m.) Het waait hier behoorlijk. Na een klein uurtje dalen, steeds via het pad wat de heuvellijnen volgt en in de hoek bevindt zich weer een stroompje wel of niet met water, komen we bij de volgende baai Nydia Bay genoemd. Onderweg komen we bomen tegen als echte reuzen. Sommige zijn zwart van het soort mos wat er op zit. Dichtbij het water, op de plaats waar je ook je tentje neer mag zetten, is het tijd om al het eten wat Cisca voor ons gemaakt heeft, op te peuzelen. Nu tijd voor de terugweg. Eerst weer klimmen er liggen veel boomwortels op het pad. Uitkijken om niet te stroffelen. Het is zweten geblazen. We komen niemand tegen op de track. Lekker rustig ivm de veel drukkere Abel Tasman track. Na een kleine drie uur zijn we op de steiger aangekomen. Met onze onderbenen in het water en op de trap zittend, genieten we na met een kop koffie van een perfecte dag. Bedankt Duncan en Nydia.
-
10 Februari 2014 - 12:12
Tineke:
Hoi Cees,
Wat weer een mooi verhaal met prachtige foto,s.
Geniet nog van de laatste dagen, ik zal je verhalen gaan missen.
Liefs Tineke -
10 Februari 2014 - 12:25
Cocky:
Hoi broer
Het is weer een genot om je reisverhaal te lezen ,geniet er echt van
Zit op dit moment lekker de O.S spelen te kijken .Zometeen de 500 meter mannen spannend!
Lieve Cees blijf genieten .Een lieve groet van Cocky -
10 Februari 2014 - 13:27
Corrie En Wim:
hoi Cees,
wat verrassend om de telefoon op te nemen, 's morgens om 9 uur NL-tijd en dat het hartverwarmende ' met je broer' te horen. Fijn dat je om Wim zijn verjaardag hebt gedacht bij alle spannende dingen die je iedere dag weer onderneemt.
Zweten, zweten tijdens je wandelingen. Hier hebben we ook regelmatig een natte rug, maar dat is van de regen. Nog niet echt een groeiweertje.
Fijne dagen nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
