Wakkerland 8-2-14

Nieuw Zeeland is een land om altijd je ogen open te hebben. In mijn geval een oog. Hij geeft voor vrijdag regen op. Maar toch wagen Johan en ik de stap. We rijden naar Nelson en gaan de Maita vallei in. Van uit een stad meteen de natuur in. De weg wordt gravel en houdt op een gegeven moment op. Hier is ook een kleine dam gebouwd. Het water uit het reservoir is voor de stad. We willen lopen naar de Rush Poles en de Dew Lakes. Eerst lopen we gestaag omhoog over een gravelweg en als we afslaan gaan we nog meer omhoog. Nu is het een pad. Als we op een stuk komen waar geen bomen staan, kunnen we terugkijkend onze watervoorraad zien. Na en klein uur zijn we bij de Rush Poles. Dat is een kleine teleurstelling. We dachten een mooi waterplas tegen te komen. Maar rush betekende hier niet haast of snel, maar begroeiing van biezen. Er komen nu grote druppen naar beneden en eenduidig besluiten we om terug te gaan. Het viel misschien toen nog mee. Later op de dag valt er toch 25 mm is. De volgende dag is het weer prachtig weer en gaan we ’s morgens eerst naar de markt in Nelson. We stimuleren de economie en kopen ons arm. ’s Middag is het weer tijd voor de fiets. Johan en Cisca wonen op een helling van een heuvel. We vliegen naar beneden en bij de rotonde die je naar Nelson, Motueka of Murchison leidt, gaan wij onder de brug door richting Brightwater in zuidelijke richting. Het is vlak en goed fietsweer. Het heet een trail. Dit komt vanwege het feit dat het pad op een gegeven moment verandert van asfalt in gravel. De koperen ploert staat hoog boven ons en laat ons zweten. Via een mooie brug, alleen voor fietsers en wandellaars, komen we aan de andere kant van de rivier. Daar is Brightwater. Kijken of de trail al verder is aangelegd. Dat blijkt het geval en rijden we via rustige padjes en wegen en weer fietspad door dalen naar Wakefield. Na zo’n stuk fietsen hebben Johan en ik wel een cappuccino en carrotcake verdiend. Op de terugweg een ander stuk langs de rivier. Het gaat eerst over kiezelstenen. In de rivier zwemmen kinderen. Het is tenslotte zaterdagmiddag. Na de stenen krijgen, we ik zal maar zeggen, een schapenpaadje. Het geeft je het gevoel dat je op Texel rijdt. Alleen als je op kijkt, zie je in werkelijkheid het heuvellandschap en in de verte bergen. Gelukkig hebben we hier het verkoelende briesje tegen en komen we bijna als rooie kreeften weer bij huis aan. Zeker omdat we het laatste stuk, dat zo steil is en de gewone fietsen niet zoveel versnellingen hebben, dat je heuvel nog even op je ijzeren ros wil proberen te nemen. Natuurlijk is de poging gedoemd te mislukken. Met zweet op het hoofd en een kop als een biet, zijn we eindelijk in de stal en na een heerlijke duik in het warme zeewater en daarna uiteten, knijp mezelf in de arm: het is waar ik leef in een wakkerland.