Naar het zuiden

Donderdag 27-1-11
Een goede 400 km te gaan. Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden om 9:00 weg richting Christchurch. Het weer is prachtig en de route ook. We stoppen bij een waterval voor een koffiestop. De val is gevormd door een aardbeving. De lunch is bij een park, waar we een kleine rondwandeling maken. Nu aan een stuk doorrijden. Door de Lewis Pass. Bossen op de heuvels en bergen veranderen in wat kaler landschap. De bewolking neemt ook toe en langzaam wordt het van glooiend land naar meer het Hollandse type: vlak. Cisca koopt in de supermarkt nog een zakje drop voor haar kleinkinderen. Het is even na drieën als we daar aan komen. John de oudste van 5 spring meteen bij zijn opa op de nek. Robert de jongste van net 1 jaar kruipt op de grond. Keila goed 2 zegt niet zoveel maar lacht ons toe. Anneke 3,5 jaar oud zit nog op de peuterklas. Druk huishouden voor Ben en Ruth. ’s Avonds een maaltijd geheel uit eigen tuin, zelfs het konijn is eigen teelt. De kinderen zijn makkelijk en komen gelijk bij je zitten. Vroeg naar bed want morgen wacht nog een dag van reizen.
Vrijdag 28-1-11
Vandaag een goeie 550 km voor de boeg naar Invercargill. Na ontbijt met de hele familie gaan we weer op pad. Het is zonnig aan onze kant. Echter als we richting de bergen kijken dan zien we zware bewolking. Het eerste stuk is vlak later zal dat veranderen in een meer glooiend landschap als we dichterbij Dunedin komen. Een koffiestop hebben we in Timaru en eten halen we bij een Takeaway in Palmerston. Cisca rijd ook een stuk en ik het laatste. Het begint ook te regenen maar ja daar staat het Southland om bekent. We hebben echter nog een gast meegenomen. Achter in een bananendoos zit een eend van Ben, deze is voor Sara. Af en toe laat hij zich horen. Een keer probeert Johan hem nog water te geven, aangezien hij al een tijdje niet van zich liet horen. Rondom vijf uur rijden we het erf op van het jonge stel Sara (dochter van Johan en Cisca) en Thomas. De eend wordt meteen bij zijn nichtjes gezet. Eerst maar even afwachten of er geen familievetes onder het gras zitten. Invercargil, we zijn er en morgen maar kijken of het weer het toelaat om te gaan kamperen. Als dat zo is dan wordt mijn verslag een dagje opgeschoven.