Wild kamperen

Catlins

Zaterdag 29-1-11
Het heeft aardig geregend en gewaaid vannacht. Als ik uit het raam kijk zie ik het somber in. Eerst lekker ontbijten. Sara en Thomas verwennen ons. We gooien het in de groep en besluiten, nadat Thomas telefonisch een probleem op zijn werk (aluminiumfabriek) heeft trachten op te lossen, om het erop te wagen. We rijden in zuidoostelijke richting en komen zo bij de ruige kust van het zuiden. De eerste stop is het meest zuidelijke punt van het zuideiland. De haren waaien uit je hoofd en de zee sproeit je net gekamde haren (maar niet heus) nat. Als je hier de bomen ziet, dan weet je dat ze het moeilijk hebben tegen zoveel natuurgeweld. Het meeste is toch weer grasland voor vee. Als we op het zuidelijkste punt aankomen, beuken de golven tegen de rotskust aan. Het is een en al kracht wat je ziet. We rijden verder en zien mooie stranden met veel golven, die zich een branding vormen voor dat ze zich op het strand uitrollen. De volgende stop is een klein meertje. Hier is de begroeiing weer oerbos. Af en toe is het net of je door een sprookjesbos loopt. We volgende zo’n beetje de kustlijn in oostelijke richting. Heuvelachtig is het hier, waarop veel schapen zich te goed doen aan het malse gras. Het weer klaart op maar het blijft waaien. We komen via een gravelweg bij een strandje, Purakaunui Bay geheten. Even rondkijken en het blijkt een goede plaats om te kamperen. Een stukje over het strand rijden en dan weer de kant op. Daar is een grasstrook met een begroeide rotswand vlak bij. Ik besluit alvast wat foto’s te maken en het water te voelen. Het water voelt niet te koud. Als ik mijn schoenen weer wil aan trekken, schiet het in mijn onderrug. Oei, even uitkijken. Het gaat en gelukkig blijven we hier. Neem voor de zekerheid een pijnstiller tegelijk een spierverslapper. Er wordt vandaag spaghetti bolognese gekookt op een gasstel. De geleende tent van Ben en Ruth wordt opgezet. Sara en Tom hebben een eigen tent. Verdacht het regent een beetje, maar niet erg. Zo zal het de hele avond een beetje gaan. Daartussen door schijnt de zon. Het wordt een goede maar frisse nacht met zee geluiden op de achtergrond. Mijn rug voelt goed.

Zondag 30-1-11
Het zonnetje schijnt op de tent en zo worden we wakker. Wat wil een mens nog meer. Surfers proberen het vandaag weer, de golven zijn gekalmeerd. De wind is gaan liggen. Voor ontbijt staan er pannenkoeken op het menu, lekker met banaan. De bewolking neemt weer de overhand. De tent opruimen en via het strand verlaten we dit mooie plekje. Mijn rug is nog niet klaar met de pijn. Op naar de Purakaunui Falls, een kleine wandeling van af de weg, door wild bos komen we bij een prachtige waterval. De moeite waard. Het volgende plekje is Nugget Point, de weg volgt de kustlijn en we rijden langs strandjes. Er staan hier ook zomerhuisjes. Bij Nugget Point is een vuurtoren uit 1869. Het land steekt hier een stukje uit. Vanaf pad 100 m. boven de zee, zien we zeeleeuwen, zeehonden en lepelaars. Op het eind bij de vuurtoren zie je de steile rotswanden, fier stand houden tegen de constante stroom van beukende golven. Sommige rotsblokken lijken al opgeslokt door de zee en kunnen hun hoofd nog boven water houden. We rijden nog iets verder langs de kust en gaan dan naar het plaatsje Balclutha om te lunchen. Het worden twee grote pizza’s voor zijn vijven. Om even over drie, na dat we onderweg nog een “double scoop ice cream” hebben opgepeuzeld, zijn we weer thuis. Kijken hoe het morgen met de rug gaat. Nu ik dit schrijf zit Rita net klaar voor de inschrijving voor de zevende Boscross. Als het maar beter weer is als hier, want het regent