Abel Tasman

Maandag 7 februari 2011
Vandaag geeft hij regen op. Later op de dag. De bergen, naar het westen toe, zitten dik in de wolken. De baai is bijna wolken vrij. Vandaag besluiten we om naar Abel Tasman Park te gaan. Cisca blijft thuis. De tuin en de visite voor vanavond Gerrit en Jean, vragen alle aandacht. Het is een klein uurtje rijden naar Marahau. Langs Rabbit Island, we passeren Ruby Bay en komen in Motueka, een grote plaats. De winkelstraat is lang en ligt aan de hoofdweg naar de Golden Bay. We rijden langs de appeltuin van Nieuw Zeeland, vooral bekent is de breaburn appel, die hier ontwikkeld is. Een slingerweg over de heuvel brengt ons naar Marahau, daar waar we een paar weken geleden stopten na een dag kajakken. Het is weer is schitterend, De zon laat zijn stralen op het water glinsteren, je maakt dan prachtige plaatjes. De Abel Tasman Track heb ik in de jaren 80 twee x gelopen. Het blijft fascinerend, regenwoud en mooie zandstrandjes. We nemen nog een zijpaadje en bij een beekje zetten we bakje koffie met water uit de beek. Als we weer op het hoofdpad komen, zien we kwartels met wel 11 kuikentjes. Het pad volgt de kustlijn. Af en toe zie je door de bomen het strand en de zee. Voor de kust liggen twee eilandjes, die ook helemaal vol staan met bomen. Er staat aardig wat wind, maar wij lopen onder de bomen vrij beschut. Bij Apple Tree Bay (waar de appelbomen staan weten we niet) gaan we het strand op. Een prachtig plekje. In 2006 zijn Marijke en ik hier ook geweest maar toen was het regenachtig. Nu zitten er meer mensen, vooral onder de bomen want het is een graad of 28 en de zon prikt. Gelukkig staat er een fris zeebriesje. Onder de bomen is het tijd voor de lunch.
We zien twee dubbelen kajaks met twee meiden en een meid en een jongen ploeteren om tegenstroom verder te komen. Ze komen toch maar aan land. Johan ziet dichtbij een vrouw, die te water is gegaan, een rog. Niet ongevaarlijk als deze vissen zich bedreigt voelen. De bemanning van de 2 kajaks, Amerikanen, denken we. Vragen aan ons of we van hier zijn. We bevestigen dat. Of ze om het kleine eiland kunnen varen en of ze verder kunnen tegen de stroom in. Dat moet kunnen. Over een uurtje zal het tij keren. Het eiland wordt moeilijker. Even later proberen ze het weer. Johan zit dat de twee meiden de peddels verkeerd om hebben en zwemt er nog naar toe omdat te zeggen. Daarna gaat het een stuk beter. Goed gevoel om Amerikanen een keer een lesje te geven. Op de terug weg lopen we een heel stukje langs het strand. Zien geen bordje waar we het strand af moeten. Terug gaan ligt niet in onze aard, dus moet er even gewaad worden. Boven de zee zien we al donkere wolken en ook vanaf de bergen. Wij lopen nog volop in de zon. Op de terugweg in Motueka, vinden we dat we wel een ice cream hebben verdiend. Er komen steeds meer wolken de baai in drijven en als we goed en wel thuis zijn begint het heerlijk te regenen. De grond heeft het nodig na zulke warme dagen. ’s Avonds is het gezellig met Gerrit (ien van klein Japie) en Jean. Oude herinneringen voeren de boventoon. Gerrit vraagt nog of ik iets weet van de Timmerstamboom, aangezien zijn over, over weet ik veel, grootmoeder een Pietje Timmer was. Johan heeft het boek van de Texelse geslachten. Ik ga het uit zoeken